Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά ξεκινάει μια σειρά διαδικτυακών δράσεων που ονομάζει  ΜΟΝΟΙ ΜΑΖΙ  προσπαθώντας να βοηθήσει την καθημερινότητα των φίλων του θεάτρου μας, σ’ αυτήν την πρωτόγνωρη συγκυρία που βιώνουμε.

Η αρχή των  διαδικτυακών προβολών γίνεται σε συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο, με την παράσταση Μακμπέθ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη. Πρόκειται για μια  συμπαραγωγή με το Εθνικό Θέατρο, που ήταν να κάνει πρεμιέρα στο Δημοτικό Θέατρο στις 12 Μαρτίου, αλλά διακόπηκε λόγω των προληπτικών μέτρων για την αντιμετώπιση της πανδημίας του COVID -19.

Το πρόγραμμα των δωρεάν προβολών θα γίνει μέσω του www.dithepi.gr και θα πραγματοποιηθεί:

Σάββατο 11 Απριλίου στις 21:00 και Σάββατο 25 Απριλίου στις 21:00

Σύντομα θα ανακοινωθούν και νέες δράσει του ΜΟΝΟΙ ΜΑΖΙ.

Μένουμε σπίτι, για να είμαστε ασφαλείς.

12 – 15Απριλίου 2020
Πανελλήνια Πρεμιέρα:Κυριακή 12.4.2020 | 19:00

Μια αξέχαστη παράστασηέγινε αφορμή για ταινία. Oι «Όρνιθες (ή πώς να γίνεις πουλί)» του Μπάμπη Μακρίδηπροσγειώνονται για λίγες μέρες σε ένα μέρος που δεν υπάρχει στον χάρτη και κάνουν πανελλήνιαπρεμιέρα στις οθόνες μας από το

ψηφιακό κανάλι του Ιδρύματος Ωνάση.

Trailer link:https://youtu.be/1v_cyPfa4nI

«Μια ησυχία, μια τόσο γλυκιά ησυχία.

Που μας κοιτάζει στα μάτια με το ωραίο της πρόσωπο – και μας χαμογελά.

Πόσο την αγαπώ την ησυχία.

Ακούστε.»

-Αριστοφάνης, «Όρνιθες»

Μένουμε μέσα, αλλά το Ίδρυμα Ωνάση μάς ανοίγει ένα παράθυρο στον κινηματογράφο και φέρνει στις οθόνες μας μια ταινία σε πανελλήνια πρεμιέρα, πριν καν προβληθεί στις αίθουσες.Η ταινία«Όρνιθες (ή πώς να γίνεις πουλί)»του Μπάμπη Μακρίδη, η πρώτη κινηματογραφική ταινία σε παραγωγή του Ιδρύματος Ωνάση, «σπάει το αβγό της» και μετά την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρότερνταμ, κάνει μια επίδειξη ελευθερίας, σαν αυτή που μόνο τα πουλιά μπορούν να βιώσουν. Την Κυριακή 12 Απριλίου στις 19:00 προσγειώνεται στο ψηφιακό κανάλι του Ιδρύματος Ωνάση και «φωλιάζει» εκεί έως την Τετάρτη 15 Απριλίου στις 19:00, προτού της επιτραπεί να ταξιδέψει και πάλι σε φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Μετά το τέλος της ταινίας, όπως συνηθίζεται στις φεστιβαλικές προβολές, ο σκηνοθέτης της ταινίας, Μπάμπης Μακρίδης, σας περιμένει για ένα ψηφιακό live Q&A. Μείνετε συντονισμένοι στην ψηφιακή αίθουσα του καναλιού και μάθετε τα πάντα για την ταινία που θα παρακολουθήσετε πρώτοι στην Ελλάδα.

Οι «Όρνιθες (ή πώς να γίνεις πουλί)»είναι μια υβριδική ταινία, στα όρια του ντοκιμαντέρ, της μυθοπλασίας και της πολιτικής φαντασίας. Και μέσα στο ελεύθερο πνεύμα της, δεν μπορούσε παρά να γίνει και η πρώτη ελληνική ταινία που κάνει πρεμιέρα όχι στις αίθουσες, που είναι ο φυσικός της χώρος, αλλά στο YouTube. Οι «Όρνιθες»του κινηματογραφιστή Μπάμπη Μακρίδη –δημιουργού του “L” (Sundance Film Festival 2012) και του «Οίκτου» (“Pity”, Sundance Film Festival 2018, Βραβείο Καλύτερης Ταινίας της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου 2019)–είναι μια ταινία για την πτήση και την πτώση, για την ανθρώπινη ανάγκη να πετάμε, για τον φόβο του ύψους, τον ίλιγγο, την ουτοπία, την ελευθερία, τους θεούς και τον άνθρωπο.

Η ταινία εμπνέεται από τον αρχετυπικό μύθο του Αριστοφάνη και των «Ορνίθων», την παράσταση του Νίκου Καραθάνου και τους συντελεστές της,κινηματογραφώντας τους εκτός σκηνής, σε πραγματικούς χώρους και φυσικά τοπία – από τα λιβάδια ηφαιστειακής λάβας στην Ισλανδία έως τα υψίπεδα της Παταγονίας και από την Times Square έως τις πυραμίδες της Αιγύπτου. Τα πάντα συμβαίνουν σε ένα σύμπαν ρευστής «καθημερινότητας», ανάμεσα σε ανθρώπους του θεάτρου, ορνιθολόγους και θυμόσοφους ερημίτες, που –όλοι τους– ονειρεύονται πως πετούν.

Ένα φιλμ-εγχειρίδιο φυγής, μια ταινία για την παρατήρηση των πουλιών, όπου τα πουλιά είναι στην πραγματικότητα άνθρωποι.

Ανοίξτε το παράθυρο, δείτε μια κινηματογραφική πρεμιέρα στο https://www.youtube.com/onassisfoundationchannel και ονειρευτείτε ότι πετάτε.

Συντελεστές

Σενάριο & Σκηνοθεσία: Μπάμπης Μακρίδης

Διεύθυνση Παραγωγής: Ισαβέλλα Αλωπούδη

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Κωνσταντίνος Κουκουλιός

Ήχος: Λέανδρος Ντούνης, Στέφανος Ευθυμίου

Μοντάζ: Μάριος Κλεφτάκης

Μουσική: The Little Thieves

Μουσική Παράστασης: Άγγελος Τριανταφύλλου

Οργάνωση Παραγωγής: Αμάντα Λιβανού

Εμφανίζονται: Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Μαρία Διακοπαναγιώτου, Βασιλική Δρίβα, Νίκος Καραθάνος, Έμιλυ Κολιανδρή, Γιάννης Κότσιφας, Έκτορας Λιάτσος, Χρήστος Λούλης, Γρηγορία Μεθενίτη, Κώστας Μπερικόπουλος, Κωνσταντίνος Μπιμπής, Στράτος Παπαδάκης, Άγγελος Παπαδημητρίου, Φοίβος Ριμένας, Μιχάλης Σαράντης, Γιάννης Σεβδικαλής, Άρης Σερβετάλης, Έλενα Τοπαλίδου, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Χάρης Φραγκούλης, Γαλήνη Χατζηπασχάλη

Παραγωγή: Ίδρυμα Ωνάση / Με τη συνεργασία της Neda Film

Βασισμένο στους Όρνιθες του Αριστοφάνη,σε θεατρική διασκευήΓιάννη Αστερή και Νίκου Καραθάνου

ΔιεθνείςΠωλήσεις: New Europe Film Sales

Διαβάστε περισσότερα

Η παραγωγή της ταινίας, με τη συνεργασία της NedaFilm της Αμάντας Λιβανού, ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2018. Τα βασικά γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα, τις ΗΠΑ (Νέα Υόρκη), την Ισλανδία (Ρέικιαβικ και ενδοχώρα) και την Αργεντινή (Παταγονία), ενώ λίγα γυρίσματα έγιναν και στις Γαλλικές Άλπεις, το Κάιρο, το Ρίο ντε Τζανέιρο και το Βελιγράδι.

Η ταινία έχει ήδη πάρει μέρος στο WorkinProgress του φεστιβάλ LesArcs, τον Δεκέμβριο του 2018, όπου προβλήθηκεένα 8λεπτο απόσπασμά της.

Η ταινία παρουσιάστηκε σε παγκόσμια πρεμιέρα στις 28 Ιανουαρίου 2020 στο Τμήμα Voice του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρότερνταμ (προβολές έως και 1η Φεβρουαρίου 2020).

Η ελληνική πρεμιέρα της ταινίας είχε προγραμματιστεί να γίνει στο διεθνές πρόγραμμα Film Forward του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης τον Μάρτιο του 2020, αλλά το φεστιβάλ αναβλήθηκε λόγω του κορωνοϊού.

Η ταινία συνοδεύει τη θεατρική παράσταση Όρνιθες, σε σκηνοθεσία του Νίκου Καραθάνου, όπου παίζεται. Η παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση έκανε πρεμιέρα στην Επίδαυρο τον Αύγουστο του 2016, κατέκτησε τη Νέα Υόρκη τον Μάιο του 2018, όπου παρουσιάστηκε στον κανονικό προγραμματισμό του St. Ann’s Warehouse στο Μπρούκλιν, ενώ πρόσφαταταξίδεψε στο Σαντιάγο της Χιλής, στο πλαίσιο του διεθνούς φεστιβάλ SantiagoaMil (17-20 Ιανουαρίου 2020).

Λίγα λόγια για τον σκηνοθέτη

Ο Μπάμπης Μακρίδης γεννήθηκε στην Καστοριά. Αποφοίτησε από τη Σχολή Κινηματογράφου Σταυράκου. Το 2005, η πρώτη μικρού μήκους ταινία του, «Ο Τελευταίος Φακίρης», απέσπασε το βραβείο καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας. Το “L”, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, συμμετείχε σε μερικά από τα σημαντικότερα κινηματογραφικά φεστιβάλ του πλανήτη, όπως στο Sundance, στο Ρότερνταμ και στο Κάρλοβι Βάρι, ενώ κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο στο MolodistFilmFestival στο Κίεβο. Ακολούθησε ο «Οίκτος», που έκανε επίσης παγκόσμια πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Sundance 2018, στο τμήμα WorldCinemaDramaticCompetition. Η ταινία συνέχισε τη φεστιβαλική πορεία της με ευρωπαϊκή πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Ρότερνταμ και, κατόπιν, προβλήθηκε σε πολλά άλλα σημαντικά κινηματογραφικά φεστιβάλ ανά τον κόσμο, όπου κέρδισε αρκετά βραβεία (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, α΄ ανδρικού ρόλου). 

Ψηφιακό κανάλι Ιδρύματος Ωνάση

Το ψηφιακό κανάλι του Ιδρύματος Ωνάση εκπέμπει και μοιράζεται στιγμές, εικόνες, συζητήσεις, ήχους, συναισθήματα. Sold-out παραστάσεις, podcasts, εκπαιδευτικά προγράμματα, virtual κινηματογραφικές πρεμιέρες, online μαθήματα, secret συναυλίες. Μια Στέγη σε κάθε σπίτι, σε ένα σημείο που δεν υπάρχει στον χάρτη, για να διασκεδάζει, να επιμορφώνει, να ενώνει, να ανοίγει συζητήσεις. Κάθε μέρα υπάρχει κάτι διαφορετικό, διαθέσιμο χωρίς αντίτιμο ή χρονικό περιορισμό.

Fb page: https://www.facebook.com/birdsthemovie/

https://www.onassis.org/el/news/national-movie-premiere-birds-or-how-to-be-one-by-babis-makridis

Ειδήμονες στον τομέα της υγείας συνιστούν σήμερα στους καπνιστές να σταματήσουν το κάπνισμα και στις καπνοβιομηχανίες να σταματήσουν την παραγωγή και πώληση προϊόντων καπνού, βοηθώντας έτσι να μειωθεί ο κίνδυνος της μετάδοσης του κορονοϊού.

«Το καλύτερο πράγμα που μπορεί να κάνει η καπνοβιομηχανία για να καταπολεμήσει τον κορονοϊό είναι να σταματήσει να παράγει, να διανέμει και να πωλεί καπνό», τονίζει ο Γκαν Κουάν, ειδικός στη δημόσια υγεία και διευθυντής της Διεθνούς Ένωσης κατά της Φυματίωσης και των Ασθενειών των Πνευμόνων (International Union Against Tuberculosis and Lung Disease)

Η Ένωση, που συσπειρώνει ειδήμονες, αξιωματούχους και οργανώσεις υγείας, σε ανακοίνωσή της τονίζει πως «ανησυχεί ιδιαίτερα» για τις επιπτώσεις του COVID-19 στο 1,3 δισεκ. καπνιστές στον κόσμο, κι ιδίως σε εκείνους στις πιο φτωχές χώρες, των οποίων τα συστήματα υγείας είναι σε ευάλωτη κατάσταση.

Το κάπνισμα είναι γνωστό πως αδυνατίζει το ανοσοποιητικό σύστημα, καθιστώντας το λιγότερο ικανό να αντιμετωπίσει μολύνσεις. Επίσης οι καπνιστές μπορεί να έχουν ήδη πνευμονικά νοσήματα ή μειωμένη ικανότητα των πνευμόνων, πράγμα που αυξάνει τον κίνδυνο να εκδηλώσουν μια σοβαρή ασθένεια.

Ο Κουάν τόνισε πως οι κυβερνήσεις σε όλον τον κόσμο έχουν μία «ηθική επιταγή» να συμβουλεύσουν τους καπνιστές να σταματήσουν τη συνήθεια τούτη: «αυτή είναι ακριβώς η καλύτερη στιγμή να σταματήσει κάποιος το κάπνισμα».

Η Ένωση ανακοίνωσε επίσης πως όλα τα στοιχεία από τις πρώτες έρευνες σε ασθενείς με COVID-19 στην Κίνα κι αλλού υποδεικνύουν πως οι καπνιστές προσβάλλονται από τον νέο κορονοϊό πιο σοβαρά και υποφέρουν από πολύ βαρύτερες επιπλοκές, ιδίως στην αναπνοή.

Όπως τονίζει η εταιρεία, σε μελέτη 1.000 ασθενών με COVID-19, που δημοσιεύθηκε στην New England Journal of Medicine τον Φεβρουάριο, βρέθηκε πως οι παλαιότεροι και νυν καπνιστές πάσχουν βαρύτερα, με πάνω από το 25% εξ αυτών να χρειάζεται αναπνευστική υποστήριξη, εισαγωγή σε ΜΕΘ, ή πεθαίνει.

Ο ΠΟΥ και το Ευρωπαϊκό Κέντρο για τον Έλεγχο και Πρόληψη Ασθενειών έχουν προειδοποιήσει εξίσου για τον αυξημένο κίνδυνο έκθεσης στον κορονοϊό που μπορεί να προκαλέσει το κάπνισμα.



ΑΠΕ

Η παρακάτω ιστορική ομιλία εκφωνήθηκε από τον Τσε Γκεβάρα σε Κουβανούς φοιτητές της Ιατρικής, στις 20 Αυγούστου 1960.
Την αναδημοσιεύουμε από το independentnews.gr (πηγή: Ημερολόγια Μοτοσικλέτας, Latinoamericana, Εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη, 2004. Το πλήρες κείμενο αυτής της ομιλίας περιλαμβάνεται στη νέα έκδοση του Che Guevara Reader, που εκδόθηκε από την Ocean Press το 2003). 
Η ομάδα σύνταξης του independentnews.gr επιμελήθηκε το κείμενο και στο μικρό εισαγωγικό σημείωμα αναφέρει:

«Η δημοσίευση είναι αφιερωμένη με βαθιά ευγνωμοσύνη στους Κουβανούς Ιατρούς που με αλληλεγγύη και απέραντο αλτρουισμό προσφέρουν την βοήθεια τους εθελοντικά στους λαούς ολόκληρου του πλανήτη ακολουθώντας πιστά τη διδαχή του δασκάλου τους Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Όπως και σε όλους τους γιατρούς και νοσηλευτές,υγειονομικούς ,τόσο στην Ελλάδα αλλά και σε κάθε χώρα του κόσμου που μάχονται ακατάπαυστα να κρατήσουν στη ζωή τον Άνθρωπο, δίνοντας τα πάντα,κάποιες φορές ακόμη και ως θύματα,τη ζωή τους. Άξιοι αγωνιστές. Σας Ευγνωμονούμε».

«Όλοι σχεδόν ξέρετε ότι ξεκίνησα τη σταδιοδρομία μου ως γιατρός πριν από αρκετά χρόνια. Όταν ξεκίνησα, όταν άρχισα να σπουδάζω ιατρική, οι περισσότερες από τις ιδέες που έχω σήμερα ως επαναστάτης απουσίαζαν από το οπλοστάσιο των ιδανικών μου. Ήθελα να πετύχω, όπως θέλουν όλοι. Το όνειρο μου ήταν να γίνω διάσημος ερευνητής. Το όνειρο μου ήταν να δουλεύω ακούραστα για να πετύχω κάτι που θα μπορούσε πραγματικά να τεθεί στην υπηρεσία της ανθρωπότητας, αλλά, την ίδια στιγμή, θα αποτελούσε κι έναν προσωπικό θρίαμβο. Ήμουν, όπως όλοι μας, ένα παιδί του περιβάλλοντος μου. Μέσα από κάποιες ειδικές περιστάσεις, ίσως και εξαιτίας του χαρακτήρα μου επίσης, αφού πήρα το  πτυχίο μου, άρχισα να ταξιδεύω στη Λατινική Αμερική και τη γνώρισα πολύ καλά. Με εξαίρεση την Αϊτή και τη Δομινικανή Δημοκρατία, επισκέφτηκα -με τον έναν ή τον άλλο τρόπο- όλες τις άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Έτσι όπως ταξίδευα, πρώτα ως φοιτητής και ύστερα ως γιατρός, άρχισα να έρχομαι σε στενή επαφή με τη φτώχεια, την πείνα, τις αρρώστιες, την αδυναμία να θεραπευτεί ένα παιδί από έλλειψη μέσων, με το μούδιασμα που προκαλούν η πείνα και οι τιμωρίες, ώσπου φτάνουμε σ’ ένα σημείο που φαντάζει ασήμαντο γεγονός να χάνει ένας γονιός το παιδί του, όπως συχνά συμβαίνει στις σκληρά δοκιμαζόμενες κοινωνικές τάξεις στην πατρίδα μας, τη Λατινική Αμερική. Κι άρχισα να βλέπω ότι υπήρχε κάτι που μου φαινόταν τότε σχεδόν εξίσου σημαντικό με την καριέρα μου ή με τη συμβολή μου στην ιατρική επιστήμη, και αυτό ήταν να βοηθήσω εκείνους τους ανθρώπους.

Εξακολούθησα όμως να είμαι, όπως όλοι μας εξακολουθούμε να είμαστε, ένα παιδί του περιβάλλοντος μου και ήθελα να βοηθήσω εκείνους τους ανθρώπους με τις προσωπικές μου προσπάθειες. Είχα ήδη ταξιδέψει πολύ – βρισκόμουν τότε στη Γουατεμάλα, στη Γουατεμάλα του [δημοκρατικά εκλεγμένου Γιάκομπο] Άρμπενς – και είχα αρχίσει να κρατάω κάποιες σημειώσεις γιατη συμπεριφορά ενός επαναστάτη γιατρού.

Άρχισα να εξετάζω τι χρειαζόμουν για να γίνω ένας επαναστάτης γιατρός. Η επίθεση εξαπολύθηκε, ωστόσο: το πραξικόπημα [του 1954] οργανώθηκε από τη Γιουνάιτεντ Φρουιτ Κόμπανι, το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, τον [διευθυντή της CIA] Φόστερ Ντάλες-στην πραγματικότητα, ήταν όλοι τους ένα και το αυτό – και το ανδρείκελο Καστίγιο Άρμας [με τον οποίο αντικατέστησαν τον Άρμπενς]. Η επίθεση ήταν πετυχημένη, δεδομένου ότι ο λαός δεν είχε φτάσει ακόμα στο επίπεδο ωριμότητας που έχει σήμερα ο λαός της Κούβας. Και μια ωραία μέρα εγώ,όπως πολλοί άλλοι, πήρα το δρόμο της εξορίας, ή πάντως το δρόμο της φυγής από τη Γουατεμάλα, αφού δεν ήταν αυτή η πατρίδα μου. Τότε συνειδητοποίησα κάτι βασικό: για να γίνω επαναστάτης γιατρός ή απλώς επαναστάτης, έπρεπε πρώτα να υπάρξει επανάσταση. Η μεμονωμένη προσπάθεια, η προσωπική προσπάθεια, η καθαρότητα των ιδανικών, η επιθυμία για θυσία μιας ολόκληρης ζωής στο πιο ευγενικό ιδανικό δε σημαίνουν τίποτα αν αυτή η προσπάθεια γίνεται μεμονωμένα, απόμερα, σε μια γωνιά της Λατινικής Αμερικής, απέναντι σε εχθρικές κυβερνήσεις και κοινωνικές συνθήκες που δεν επιτρέπουν την πρόοδο. Η επανάσταση έχει ανάγκη αυτό που γίνεται στην Κούβα: την κινητοποίηση ενός ολόκληρου λαού, που έχει μάθει να χρησιμοποιεί τα όπλα και να είναι ενωμένος στη μάχη, που ξέρει τι αξία έχει ένα όπλο και τι αξία έχει η ενότητα του λαού. Ερχόμαστε λοιπόν στην καρδιά του προβλήματος που έχουμε σήμερα μπροστά μας. Έχουμε ήδη το δικαίωμα και την υποχρέωση ακόμα να είμαστε, πρώτα απ’ όλα, επαναστάτες γιατροί, δηλαδή άτομα που θέτουν τις τεχνικές γνώσεις του επαγγέλματος τους στην υπηρεσία της επανάστασης και του λαού.

Επιστρέφουμε τώρα στα αρχικά ερωτήματα: Πώς δουλεύει κανείς αποτελεσματικά για την κοινωνική ευημερία; Πώς συμβιβάζει κανείς την ατομική προσπάθεια με τις ανάγκες της κοινωνίας;
Πρέπει να ξαναφέρουμε στο νου μας πώς ήταν η ζωή του καθενός από εμάς, τι έκανε και τι πίστευε καθένας από εμάς, ως γιατρός ή λειτουργός της δημόσιας υγείας από άλλη θέση, πριν από την επανάσταση. Πρέπει να το κάνουμε με βαθύ κριτικό ενθουσιασμό. Θα συμπεράνουμε τότε ότι σχεδόν όλα όσα πιστεύαμε και νιώθαμε εκείνη την παλιά εποχή πρέπει να παραμεριστούν και ότι ένας νέος τύπος ανθρώπου πρέπει να δημιουργηθεί.

Αν ο καθένας από εμάς γίνει ο αρχιτέκτονας αυτού του νέου τύπου ανθρώπου για τον εαυτό του, τότε η δημιουργία αυτού του νέου τύπου ανθρώπου που θα αντιπροσωπεύει τη νέα Κούβα θα είναι πολύ ευκολότερη.

Είναι καλό για σας – τους παρόντες, τους κατοίκους της Αβάνας – να βάλετε καλά στο μυαλό σας αυτήν την ιδέα: ότι στην Κούβα γεννιέται ένας νέος τύπος ανθρώπου, που δεν μπορεί να εκτιμηθεί πλήρως στην πρωτεύουσα, αλλά μπορεί κανείς να τον δει σε κάθε άλλη γωνιά της χώρας. Όσοι από εσάς πήγατε στη Σιέρρα Μαέστρα στις 26 Ιουλίου θα είδατε κάτι πολύ σημαντικό… Θα είδατε παιδιά που από το ανάστημα τους φαίνονται οχτώ ή εννιά χρονών, αλλά παρ’ όλα αυτά είναι σχεδόν όλα δεκατριών ή δεκατεσσάρων.

Είναι τα γνήσια τέκνα της Σιέρρα Μαέστρα, τα γνήσια παιδιά της πείνας και της φτώχειας σε όλες τις μορφές της. Είναι τα πλάσματα του υποσιτισμού. Στη μικρή μας Κούβα, με τα τέσσερα ή πέντε τηλεοπτικά κανάλια, με τους εκατοντάδες ραδιοφωνικούς σταθμούς, με την πρόοδο της σύγχρονης επιστήμης, όταν ένα βράδυ εκείνα τα παιδιά έφτασαν στο σχολείο και είδαν για πρώτη φορά ηλεκτρικό φως, αναφώνησαν ότι τα αστέρια ήταν πολύ χαμηλά εκείνη τη νύχτα. Εκείνα τα παιδιά, τα οποία κάποιοι από εσάς θα είδατε, σπουδάζουν τώρα στα σχολεία, από τις πρώτες τάξεις μέχρι την επαγγελματική κατάρτιση, μέχρι την πολύ δύσκολη επιστήμη της επανάστασης. Αυτό είναι το νέο είδος ανθρώπων που γεννιέται στην Κούβα.

Γεννιούνται σε απομονωμένους τόπους, σε απόμερες περιοχές της Σιέρα Μαέστρα και επίσης στις κολεκτίβες και στους χώρους εργασίας. Όλα αυτά συνδέονται στενά με το θέμα της σημερινής μας συζήτησης: την ενσωμάτωση στο επαναστατικό κίνημα των γιατρών και των άλλων εργαζομένων στον τομέα της υγείας.
Γιατί το καθήκον της επανάστασης – το καθήκον της μόρφωσης και διατροφής των παιδιών, το καθήκον της εκπαίδευσης του στρατού, το καθήκον της διανομής της γης των παλιών απόντων γαιοκτημόνων σ’εκείνους που έχυναν τον ιδρώτα τους κάθε μέρα στην ίδια γη χωρίς να δρέπουν τους καρπούς της- είναι το σπουδαιότερο έργο κοινωνικής ιατρικής που έχει γίνει στην Κούβα.

Η μάχη κατά της αρρώστιας πρέπει να βασίζεται στην αρχή της δημιουργίας ενός γέρου σώματος, όχι μέσω της περίτεχνης εργασίας ενός γιατρού πάνω σ’ έναν αδύναμο οργανισμό, αλλά δημιουργώντας ένα γερό σώμα μέσω της δουλειάς ολόκληρου του συνόλου, ιδιαίτερα ολόκληρου του κοινωνικού συνόλου.Μια μέρα η ιατρική θα πρέπει να γίνει μια επιστήμη που θα προλαμβάνει τις ασθένειες, που θα προσανατολίζει το κοινό προς τις ιατρικές υποχρεώσεις του και η οποία θα χρειάζεται να παρεμβαίνει μόνο σε περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσες για να πραγματοποιήσει μια χειρουργική επέμβαση ή να αντιμετωπίσει κάτι εξαιρετικά ασυνήθιστο στη νέα κοινωνία που δημιουργούμε… Εκείνο που απαιτείται γι’ αυτό το οργανωτικό έργο, όπως και για όλα τα επαναστατικά έργα, είναι το άτομο. Η επανάσταση δεν τυποποιεί, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, τη συλλογική βούληση, τη συλλογική πρωτοβουλία.
Το αντίθετο, απελευθερώνει τις ατομικές ικανότητες των ανθρώπων. Αυτό που πράγματι κάνει η επανάσταση είναι να κατευθύνει αυτή την ικανότητα. Αποστολή μας σήμερα είναι να προσανατολίσουμε το δημιουργικό ταλέντο όλων των επαγγελματιών του τομέα της υγείας προς το έργο της κοινωνικής ιατρικής. Βρισκόμαστε στο τέλος μιας εποχής, και όχι μόνο εδώ στην Κούβα.
Αντίθετα με όσα λέγονται και παρά τις ελπίδες κάποιων ανθρώπων, οι μορφές του καπιταλισμού που γνωρίσαμε, κάτω από τις οποίες μεγαλώσαμε και υποφέραμε, νικιούνται σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Τα μονοπώλια νικιούνται. Η σοσιαλιστική επιστήμη σημειώνει κάθε μέρα νέους, σημαντικούς θριάμβους.

Έχουμε την περηφάνια και το καθήκον να βρισκόμαστε στην πρωτοπορία ενός κινήματος απελευθέρωσης στη Λατινική Αμερική, το οποίο ξεκίνησε πριν από καιρό στις άλλες υποδουλωμένες ηπείρους της Αφρικής και της Ασίας. Αυτή η βαθιά κοινωνική αλλαγή απαιτεί επίσης πολύ βαθιές αλλαγές στη νοοτροπία των ανθρώπων.

Ο ατομικισμός ως τέτοιος, ως η μεμονωμένη δράση ενός προσώπου στο κοινωνικό περιβάλλον, πρέπει να εκλείψει στην Κούβα.
Αύριο ο ατομικισμός θα πρέπει να είναι η σωστή χρησιμοποίηση όλων των ατόμων προς όφελος της κοινότητας.
Αλλά, αν και όλα αυτά, όλα όσα λέω, γίνονται κατανοητά σήμερα, αν και όλοι είναι πρόθυμοι να σκεφτούν λίγο το παρόν, το παρελθόν και το πώς θα πρέπει να είναι το μέλλον, η αλλαγή του τρόπου σκέψης απαιτεί βαθιές εσωτερικές αλλαγές και συμβολή στην πραγματοποίηση βαθιών εξωτερικών αλλαγών, κυρίως κοινωνικών.
Αυτές οι εξωτερικές αλλαγές πραγματοποιούνται στην Κούβα καθημερινά.
Ένας τρόπος να μάθετε γι’αυτή την επανάσταση, να γνωρίζετε τις δυνάμεις που κρύβουν μέσα τους οι άνθρωποι, δυνάμεις που ήταν λανθάνουσες για τόσο καιρό, είναι να επισκεφτείτε όλη την Κούβα, να επισκεφτείτε τις κολεκτίβες και όλους τους χώρους δουλειάς που δημιουργούνται.
Κι ένας τρόπος για να φτάσετε στην καρδιά του ιατρικού ζητήματος είναι όχι μόνο να γνωρίσετε, όχι μόνο να επισκεφτείτε αυτά τα μέρη, αλλά να γνωρίσετε και τους ανθρώπους που συνθέτουν αυτές τις κολεκτίβες και τα κέντρα εργασίας.
Πηγαίνετε εκεί και μάθετε τι αρρώστιες έχουν, από τι πάσχουν, από πόση φτώχεια υπέφεραν σ’ όλη τους τη ζωή, φτώχεια που κληρονόμησαν από αιώνες καταπίεσης και απόλυτης υποταγής.
Ο γιατρός, ο νοσοκόμος, θα φτάσουν τότε στην καρδιά της νέας δουλειάς τους, δηλαδή ως άτομα μέσα στις μάζες, άτομα μέσα στην κοινότητα.
 Ό,τι κι αν συμβαίνει στον κόσμο, μένοντας πάντα κοντά στον άρρωστο, γνωρίζοντας καλά την ψυχολογία του, εκπροσωπώντας εκείνους που έρχονται κοντά στον πόνο και τον ανακουφίζουν, ο γιατρός έχει πάντα πολύ σημαντικό έργο, ένα έργο μεγάλης ευθύνης στην κοινωνική ζωή. Πριν από λίγο καιρό, λίγους μήνες, συνέβη εδώ στην Αβάνα μια ομάδα φοιτητών που μόλις είχαν πάρει το πτυχίο της ιατρικής να μη θέλουν να πάνε στην ύπαιθρο και ζητούσαν επιπλέον πληρωμή για να το κάνουν. Από την οπτική γωνία του παρελθόντος είναι περισσότερο από λογικό να συμβαίνει αυτό- έτσι τουλάχιστον μου φαίνεται και το καταλαβαίνω. Θυμάμαι πως έτσι ήταν τα πράγματα, έτσι σκέφτονταν οι άνθρωποι πριν από μερικά χρόνια. Για ακόμα μια φορά είναι ο μονομάχος στην επανάσταση, ο μοναχικός πολεμιστής αυτός που θέλει να εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον, καλύτερες συνθήκες, και να κερδίσει την αναγνώριση για αυτό που κάνει. Τι θα συνέβαινε όμως αν δεν ήταν αυτά τα άτομα – οι οικογένειες των οποίων στην πλειονότητα τους μπορούσαν να πληρώσουν για τις σπουδές τους – εκείνα που ολοκλήρωσαν τα μαθήματα τους και αρχίζουν τώρα να ασκούν το επάγγελμα τους; Τι θα συνέβαινε αν στη θέση τους ήταν διακόσιοι, τριακόσιοι χωρικοί αυτοί που θα ξεπρόβαλλαν – σαν από θαύμα, ας πούμε – από τις αίθουσες διαλέξεων του πανεπιστημίου; Αυτό που απλώς θα συνέβαινε είναι ότι αυτοί οι χωρικοί θα έτρεχαν αμέσως και με μεγάλο ενθουσιασμό να φροντίσουν τα αδέρφια τους. Θα ζητούσαν τις θέσεις με τη μεγαλύτερη ευθύνη και την περισσότερη δουλειά, για να δείξουν ότι τα χρόνια σπουδών δε σπαταλήθηκαν άσκοπα. Αυτό θα συμβεί σε έξι εφτά χρόνια, όταν οι νέοι φοιτητές, παιδιά της εργατικής τάξης και της αγροτιάς, θα πάρουν τα πτυχία τους. Δεν πρέπει όμως να βλέπουμε το μέλλον μοιρολατρικά και να χωρίζουμε τους ανθρώπους σε παιδιά της εργατικής τάξης ή της αγροτιάς και σε αντεπαναστάτες. Αυτό είναι απλουστευτικό, δεν είναι αλήθεια, και τίποτα δε διαπαιδαγωγεί περισσότερο έναν έντιμο άνθρωπο από το να βιώσει την επανάσταση. Κανένας από εμάς, απ’ όσους φτάσαμε πρώτοι με το Granma, εγκατασταθήκαμε στη Σιέρα Μαέστρα και μάθαμε να σεβόμαστε τον αγρότη και τον εργάτη, ζώντας μαζί τους, κανένας από εμάς δεν ήταν εργάτης ή αγρότης στο παρελθόν. Φυσικά, υπήρχαν εκείνοι που είχε χρειαστεί να δουλέψουν, που είχαν γνωρίσει ορισμένες ανάγκες σαν παιδιά.

Την πείνα όμως, την αληθινή πείνα, κανείς μας δεν την είχε γνωρίσει και αρχίσαμε να μαθαίνουμε τι θα πει πείνα, προσωρινά, τα δύο χρόνια πάνω στη Σιέρρα Μαέστρα.
Και τότε πολλά πράγματα έγιναν ξεκάθαρα… Μάθαμε ότι η ζωή ενός ανθρώπου αξίζει εκατομμύρια φορές περισσότερο απ’ όλη την περιουσία του πλουσιότερου ανθρώπου στη γη.
Το μάθαμε εκεί εμείς, που δεν ήμαστε παιδιά της εργατικής τάξης ή της αγροτιάς. Γιατί λοιπόν να διαλαλήσουμε τώρα ότι είμαστε οι προνομιούχοι και ότι ο υπόλοιπος λαός της Κούβας δεν μπορεί κι αυτός να μάθει; Ναι, μπορούν, να μάθουν. Σήμερα μάλιστα η επανάσταση απαιτεί να μάθουν, απαιτεί να καταλάβουν καλά ότι η περηφάνια που πηγάζει από την εξυπηρέτηση του συνανθρώπου μας είναι πολύ σημαντικότερη από ένα καλό εισόδημα· ότι η ευγνωμοσύνη των ανθρώπων είναι μονιμότερη, διαρκεί πολύ περισσότερο απ’ όσο χρυσάφι μπορεί να συσσωρεύσει κάποιος. Κάθε γιατρός, στη σφαίρα της δραστηριότητας του, μπορεί και πρέπει να συγκεντρώσει αυτό τον πολύτιμο θησαυρό, την ευγνωμοσύνη των ανθρώπων. Πρέπει τότε να αρχίσουμε να διαγράφουμε τις παλιές αντιλήψεις μας και να ερχόμαστε όλο και πιο κοντά στο λαό με κριτικό πνεύμα. Όχι με τον τρόπο που τον πλησιάζαμε πριν, γιατί όλοι θα πείτε: «Όχι, εγώ είμαι φίλος του λαού. Μου αρέσει να μιλάω με εργάτες και αγρότες και τις Κυριακές πηγαίνω στο τάδε μέρος για να δω το τάδε πράγμα». Όλοι το έκαναν αυτό. Αλλά το έκαναν υπό τύπον ελεημοσύνης και αυτό που πρέπει να προωθήσουμε σήμερα είναι η αλληλεγγύη. Δεν πρέπει να πλησιάζουμε το λαό για να λέμε: «Να’ μαστε. Ερχόμαστε να σας ελεήσουμε με την παρουσία μας, να σας διδάξουμε την επιστήμη μας, να καταδείξουμε τα λάθη σας, την έλλειψη λεπτότητας και στοιχειώδους γνώσης που σας διακρίνει».

Πρέπει να τον πλησιάζουμε με ερευνητικό ζήλο και ταπεινό πνεύμα, για να μαθαίνουμε από αυτή τη μεγάλη πηγή σοφίας που είναι ο λαός.
Συχνά συνειδητοποιούμε πόσο λανθασμένες ήταν κάποιες αντιλήψεις μας, οι οποίες είχαν γίνει κομμάτι του εαυτού μας και, αυτόματα, της συνείδησης μας. Κάθε τόσο έπρεπε να αλλάζουμε όλες τις αντιλήψεις μας, όχι μόνο τις γενικές, κοινωνικές ή φιλοσοφικές αντιλήψεις, αλλά πότε πότε και τις αντιλήψεις μας για την ιατρική.
Θα δούμε ότι οι ασθένειες δε θεραπεύονται πάντα όπως θεραπεύεται μια αρρώστια στο νοσοκομείο μιας μεγάλης πόλης.

Θα δούμε ότι ο γιατρός πρέπει να είναι και αγρότης, ότι πρέπει να μάθει να καλλιεργεί νέα τρόφιμα και, με το παράδειγμα του, να καλλιεργεί την επιθυμία για κατανάλωση νέων τροφίμων, για διαφοροποίηση της διατροφικής δομής στην Κούβα -τόσο μικρής και τόσο φτωχής σε μια αγροτική χώρα που είναι εν δυνάμει η πλουσιότερη στη γη. Θα δούμε τότε ότι κάτω από αυτές τις περιστάσεις θα πρέπει να είμαστε και παιδαγωγοί, ότι θα πρέπει επίσης να είμαστε και πολιτικοί – ότι το πρώτο που θα πρέπει να κάνουμε δεν είναι να προσφέρουμε τη σοφία μας, αλλά να δείξουμε άτι είμαστε έτοιμοι να μάθουμε με το λαό, να φέρουμε σε πέρας αυτή τη σπουδαία και όμορφη κοινή εμπειρία – να χτίσουμε μια νέα Κούβα.

Έχουμε ήδη κάνει πολλά βήματα και η απόσταση από την 1η Ιανουαρίου 1959 μέχρι σήμερα δεν μπορεί να μετρηθεί με συμβατικό τρόπο. Πριν από καιρό οι άνθρωποι καταλάβαιναν ότι εδώ είχε καταρρεύσει όχι μόνο ένας δικτάτορας, αλλά κι ένα σύστημα. Τώρα ο λαός πρέπει να μάθει ότι πάνω στα ερείπια ενός γκρεμισμένου συστήματος πρέπει να οικοδομήσουμε ένα νέο, το οποίο θα οδηγεί στην απόλυτη ευτυχία του λαού….Πειστήκαμε οριστικά ότι υπάρχει ένας κοινός εχθρός. Ξέρουμε ότι όλοι κοιτάζουν πίσω τους για να δουν μήπως τους ακούει κανείς, μήπως κρυφακούει κανείς από κάποια πρεσβεία και μεταδώσει όσα ακούει, πριν πουν ξεκάθαρα τη γνώμη τους κατά των μονοπωλίων, πριν πουν ξεκάθαρα: «Εχθρός μας και εχθρός ολόκληρης της Λατινικής Αμερικής είναι η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, που στηρίζει τα μονοπώλια». Αν όλοι ξέρουν ήδη ότι αυτός είναι ο εχθρός και αν έχουμε ως αφετηρία μας τη γνώση ότι όποιος παλεύει εναντίον αυτού του εχθρού έχει κάτι κοινό με εμάς, τότε προχωρούμε παρακάτω. Ποιοι είναι οι στόχοι μας εδώ στην Κούβα; Τι θέλουμε; Θέλουμε την ευτυχία του λαού ή όχι; Παλεύουμε για την απόλυτη οικονομική απελευθέρωση της Κούβας ή όχι; Δεν παλεύουμε για να είμαστε μια ελεύθερη χώρα ανάμεσα σε ελεύθερες χώρες, χωρίς να ανήκουμε σε κανένα στρατιωτικό συνασπισμό, χωρίς να πρέπει να συμβουλευόμαστε την πρεσβεία οποιασδήποτε μεγάλης δύναμης για κάθε απόφαση που παίρνουμε για εσωτερικά και διεθνή θέματα; Δε σκεφτόμαστε να ανακατανείμουμε τον πλούτο εκείνων που έχουν πάρα πολλά για να δώσουμε σ’ εκείνους που δεν έχουν τίποτα; Δε σκεφτόμαστε εδώ να προσφέρουμε δημιουργικό έργο, μια δυναμική καθημερινή πηγή ευτυχίας; Αν ναι, τότε έχουμε ήδη τους στόχους στους οποίους αναφερθήκαμε… Σε καιρούς μεγάλου κίνδυνου, σε καιρούς μεγάλης έντασης και μεγάλης δημιουργίας, αυτό που έχει σημασία είναι ο μεγάλος εχθρός και οι μεγάλοι στόχοι. Αν συμφωνούμε, αν όλοι μας ξέρουμε ήδη πού πηγαίνουμε, τότε, ό,τι κι αν συμβεί, πρέπει να αρχίσουμε τη δουλειά μας. Σας έλεγα ότι για να είναι κανείς επαναστάτης πρέπει να υπάρχει επανάσταση. Την έχουμε ήδη. Κι ένας επαναστάτης πρέπει επίσης να γνωρίζει τους ανθρώπους με τους οποίους πρόκειται να δουλέψει .Πιστεύω ότι δε γνωρίζουμε ακόμα καλά ο ένας τον άλλο. Πιστεύω ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας… [Ωστόσο] αν γνωρίζουμε τους στόχους, αν γνωρίζουμε τον εχθρό και αν γνωρίζουμε προς ποια κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε, τότε το μόνο που μας απομένει είναι να μάθουμε πόση απόσταση πρέπει να διανύουμε κάθε μέρα και να το κάνουμε. Κανένας δεν μπορεί να πει πόση είναι αυτή η απόσταση· η απόσταση αυτή είναι η προσωπική πορεία κάθε ανθρώπου – είναι αυτό που θα κάνει κάθε μέρα, αυτό που θα κερδίζει από την προσωπική του εμπειρία και αυτό που θα δίνει από τον εαυτό του ασκώντας το επάγγελμα του, αφοσιωμένος στην ευημερία του λαού. Αν διαθέτουμε ήδη όλα τα στοιχεία για να βαδίσουμε προς το μέλλον, ας θυμηθούμε τη φράση του Χοσέ Μαρτί, την οποία πρέπει να εφαρμόζουμε διαρκώς: «Ο καλύτερος τρόπος να πεις κάτι είναι να το κάνεις».

Ας βαδίσουμε λοιπόν προς το μέλλον της Κούβας».



πηγή :// imerodromos //

Την έξοδο των φυλακών είδε σήμερα ο Γιάννος Παπαντωνίου, ο οποίος ήταν προφυλακισμένος από τον Οκτώβριο του 2018 για υπόθεση νομιμοποίησης παράνομων χρημάτων, που φέρεται να έλαβε ως δώρο για το πρόγραμμα αναβάθμισης φρεγατών του πολεμικού Ναυτικού το 2003.

Ο πρώην υπουργός αποφυλακίστηκε με περιοριστικούς όρους και υποχρεώση εγγύησης ύψους 150.000 ευρώ για την οποία ωστόσο έλαβε προθεσμία καταβολής έως την 1η Ιουλίου, καθώς επικαλέστηκε αδυναμία.

Είχε προηγηθεί πριν από λίγες ημέρες το βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών,  που έκανε δεκτή την αίτηση που είχε υποβάλει ο κατηγορούμενος, διατάσσοντας την αντικατάσταση της προσωρινής του κράτησης με τους περιοριστικούς όρους της καταβολής εγγυοδοσίας 150.000 ευρώ, της απαγόρευσης εξόδου του από τη χώρα και της εμφάνισης στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του.




ΠΗΓΉ ΕΦ.ΣΥΝ.

Με μαραθώνιο και όχι με σπριντ παρομοίασε ο Σωτήρης Τσιόδρας την άρση των μέτρων, η οποία όπως τόνισε στην αποψινή ενημέρωση «δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Θα πρέπει να διατηρηθεί μια λεπτή ισορροπία για την άρση των μέτρων». Ο κος Τσιόδρας, αναφερόμενος στη συζήτηση που γίνεται και σε άλλες χώρες για μερική άρση των μέτρων, είπε ότι όλο αυτό θυμίζει οδήγηση ενός αυτοκινήτου σε ένα δρόμο με πολλές στροφές. Χρειαζόμαστε, όπως τόνισε, το φρένο και το γκάζι για να μπορέσουμε να φθάσουμε με ασφάλεια στον προορισμό μας. «Να μην εφησυχάσουμε με την καλή εικόνα που βλέπουμε στη χώρα μας. Πολύ γρήγορα αυτή η εικόνα μπορεί να αλλάξει» αν πάψουν να εφαρμόζονται τα μέτρα. Ερωτηθείς ο κος Τσιόδρας για το αν  υπάρχει εκτίμηση για το πραγματικό αριθμό των κρουσμάτων στη χώρα μας, τόνισε ότι είναι παρακινδυνευμένο να γίνει κάποια εκτίμηση για τον συνολικό αριθμό του πληθυσμού που έχει μολυνθεί. «Δεν υπάρχει τεράστια διασπορά» είπε χαρακτηριστικά, τονίζοντας ότι η επιδημία παρακολουθείται στη χώρα μας και από το ποσοστό των θανάτων που καταγράφονται. «Οι θάνατοι δίνουν μια πολύ ασφαλή εκτίμηση και πρέπει να τονίσω ότι καταγράφονται προσεκτικά όλες οι αιτίες θανάτων. Η καμπύλη των θανάτων δεν δείχνει αύξηση, αντιθέτως περιμένουμε μείωση για τις επόμενες ημέρες», είπε χαρακτηριστικά, τονίζοντας για μια ακόμη φορά ότι υπάρχει επιπέδωση της καμπύλης της επιδημίας στην Ελλάδα.

Δέκα ασθενείς βγήκαν το τελευταίο 24ωρο από την ΜΕΘ

Ο Σ. Τσιόδρας ανακοίνωσε σήμερα 77 νέα κρούσματα. Όπως ανέφερε, το σύνολο των κρουσμάτων στη χώρα μας ανέρχονται στα 1832, εκ των οποίων το 55% αφορά άνδρες. Από τα κρούσματα τα 501 σχετίζονται με ταξιδιώτες και 679 με άλλο επιβεβαιωμένο κρούσμα. Ο αριθμός των διασωληνωμένων ασθενών φθάνει τους 90, από τους οποίους 19 είναι γυναίκες και οι υπόλοιποι άνδρες. Ο μέσος όρος ηλικίας τους είναι τα 66 έτη. Το 72% από αυτούς είχαν υποκείμενο νόσημα ή είναι ηλικιωμένοι. Το σύνολο των νεκρών στη χώρα εξαιτίας του κορονοϊού ανέρχεται στους 81. Οι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους είχαν μέσο όρο ηλικίας τα 74 έτη,  από αυτούς ήταν 56 άνδρες και 23 γυναίκες και το 84% είχε υποκείμενο νόσημα ή ήταν ηλικίας 70 ετών και άνω. Δέκα ασθενείς βγήκαν από τη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.

Ευχάριστα τα νέα δεδομένα για έγκυες και νεογνά

Ο κος Τσιόδρας αναφέρθηκε σε ενθαρρυντικά στοιχεία που αφορούν τις εγκύους, όπως προκύπτουν από μελέτη που έγινε σε 43 έγκυες γυναίκες στη Νέα Υόρκη και έδειξε ότι «το 86% από αυτές παρουσίασαν την πολύ ήπια μορφή της νόσου, ό,τι δηλαδή συμβαίνει και στον γενικό πληθυσμό, σε αντίθεση με τις επιδημίες Sars και του ιού Η1Ν1, που ήταν πολύ πιο επιβαρυντικές για τις έγκυες γυναίκες. Επίσης, κανένα από τα μωρά στη μελέτη αυτή δεν βρέθηκε μολυσμένο».

Η παγκόσμια ημέρα υγείας είναι αφιερωμένη στους νοσηλευτές

Τέλος, ο Σ. Τσιόδρας έκανε ιδιαίτερη αναφορά στη σημερινή παγκόσμια ημέρα υγείας η οποία είναι αφιερωμένη στους νοσηλευτές και τις νοσηλεύτριες. Όπως είπε, «οι άνθρωποι αυτοί εργάζονται κάτω από αντίξοες συνθήκες και συχνά πέφτουν θύματα ακόμη και σωματικής ή ψυχολογικής βίας. Η προστασία τους πρέπει να είναι η πρώτη μας προτεραιότητα» τόνισε ευχαριστώντας τους για την τιτάνια προσπάθεια που καταβάλλουν. Παράλληλα, αναφέρθηκε στην ανάγκη των συστημάτων για νοσηλευτές τονίζοντας ότι κάθε χρόνο θα πρέπει να αυξηθεί ως 8% ο μέσος όρος νοσηλευτών στα συστήματα υγείας. Όπως είπε, οι περισσότεροι από τους μισούς εργαζόμενους σε αυτά είναι νοσηλευτές και νοσηλεύτριες, οι οποίοι «καταγράφουν υψηλά ποσοστά μόλυνσης από κορονοϊό ανάμεσα στους υγιεινομικούς» σε όλο τον κόσμο. Καταλήγοντας, ανακοίνωσε ότι εγκρίθηκαν οι τελικές οδηγίες για τη χρήση φαρμάκων πριν και μετά την έκθεση στον ιό νοσηλευτών στη χώρα μας, καθώς κι ότι «εγκρίθηκαν» μάσκες υψηλής αναπνευστικής προστασίας για όλους τους επαγγελματίες υγείας οι οποίες διατίθενται πλέον στα νοσοκομεία της χώρας.

Ν. Χαρδαλιάς: Έως 27 Απριλίου ισχύουν πλήρως τα περιοριστικά μέτρα χωρίς απολύτως καμία χαλάρωση

Τέλος στις συζητήσεις για αποκλιμάκωση των περιοριστικών μέτρων κίνησης των πολιτών έβαλε ο υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας και Διαχείρισης Κρίσεων, Νίκος Χαρδαλιάς, κατά την ενημέρωση για την πορεία της πανδημίας του κορονοϊού στην Ελλάδα. Ξεκαθάρισε ότι μέχρι τις 27 Απριλίου ισχύουν πλήρως τα περιοριστικά μέτρα δίχως απολύτως καμιά χαλάρωση, καθώς όπως είπε τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμα. Ο κ. Χαρδαλιάς πρόσθεσε ότι στη συνέχεια, και υπό την προϋπόθεση ότι όλα θα έχουν πάει καλά, θα ξεκινήσει η συζήτηση για το πότε και με ποιους ρυθμούς θα υπάρξει η όποια αποκλιμάκωση. «Χρειάζεται είπε επιμονή και υπομονή στο στόχο, έχουμε ακόμη δρόμο μπροστά μας να διανύσουμε και μην περιμένουμε ότι θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και όλα θα είναι όπως πριν. Είναι σαφές ότι στη λήψη της όποιας απόφασης τον πρώτο λόγο έχουν οι ειδικοί επιστήμονες».

Επανέλαβε ότι φέτος το Πάσχα θα είναι διαφορετικό. Υπενθύμισε τη συνέχιση των προσωρινών περιοριστικών μέτρων στους χώρους λατρείας για το διάστημα από 12 Απριλίου έως και 20 Απριλίου, δηλαδή για την Μεγάλη Εβδομάδα.

Ο κ. Χαρδαλιάς υπογράμμισε ότι «οποιαδήποτε συζήτηση ή οι διάφορες δικαιολογίες για την μετακίνηση τις ημέρες του Πάσχα είναι μια στάση παντελώς ανεύθυνη και αντικοινωνική». Εξήγησε ότι μέχρι αυτήν τη στιγμή στην Αττική, από την έναρξη της επιδημίας, είχαμε 1082 κρούσματα, ενεργά σήμερα τα 712, εκ ων οποίων 293 νοσηλεύονται και 419 είναι σε καραντίνα κατ οίκον. Επίσης σε καραντίνα είτε σε ξενοδοχείο είτε κατ οίκον μόνο στην Αττική είναι 3.854 άτομα. «Ας μην προκαλούμε λοιπόν την τύχη μας και ας μην προσκαλούμε και τις κοινωνίες στην επαρχία που καρτερικά και εκείνοι με συνέπεια έχουν αντισταθεί στον ιό. Η οποιαδήποτε προσπάθεια μετακίνησής μας αυξάνει τον κίνδυνο μεταφοράς του ιού και αυτό δεν είναι αποδεκτό».

Συνολικά 23.356 πολίτες σε καραντίνα

Η προσπάθεια, είπε ο υφυπουργός, συνεχίζεται, ο κρατικός μηχανισμός λαμβάνει κάθε απόφαση που είναι απαραίτητη, προκειμένου να διασφαλίσει την δημόσια υγεία. Σε αυτήν την κατεύθυνση κινείται και το μέτρο της 14ημερης καραντίνας που επιβάλλεται σε όσους έρχονται από το εξωτερικό ή αποτελούν στενές επαφές επιβεβαιωμένων κρουσμάτων. Μέχρι σήμερα 23.356 πολίτες έχουν τεθεί σε καραντίνα στην επικράτεια. Ελέγχονται καθημερινά για την τήρηση των όρων του κατ΄ οίκον περιορισμού τους. Αυτήν τη στιγμή, με δεδομένο ότι η μεγάλη πλειοψηφία έχει ολοκληρώσει τα 14ημερα, βρίσκονται σε καραντίνα 6.645 πολίτες, που έχουν επιστρέψει από το εξωτερικό και 1059 στενές επαφές κρουσμάτων.

2.062 πολίτες έχουν επαναπατριστεί

Μέχρι σήμερα έχουν επαναπατριστεί 2 062 πολίτες. Όλοι ανήκουν σε κατηγορίες που έχει δοθεί προτεραιότητα την παρούσα χρονική στιγμή. Επαναπατρίζονται αυτοί που είτε χρήζουν άμεσης υγειονομικής φροντίδας που δεν μπορεί να τους παρασχεθεί στον τόπο διαμονής τους, είτε δεν έχουν που να μείνουν, είτε είναι εγκλωβισμένοι από πτήσεις τράνζιτ




ΑΠΕ